Vanmorgen paardrijles, zoals altijd op zaterdagmorgen. Eerst een hoop paarden de dekens afdoen en poetsen, samen met Suus natuurlijk. Dan gaan we indelen, het tuig zoeken in de zadelkamer en met het hoofdstel en (veel te zware) zadel richting de stal.
Liefste Suus hielp even, zoals al weken, met het zadel op paard z’n rug gooien en zorgen dat we op tijd klaar staan om de les in te gaan ;). Tot nu toe eigenlijk nog weinig problemen. Opstappen ging goed en ook de eerste rondjes in de bak waren vrij lekker, hetzelfde als altijd eigenlijk.
Het bleek dat we een springles hadden, hartstikke leuk, komt maar weinig voor en is natuurlijk super leuk om te doen :D. Helemaal zin in dus. Totdat we echt aan het werk gaan. In het begin is paardjelief erg langzaam en het steeds maar vooruitdrijven is erg vermoeiend. Oplossing: een zweepje erbij pakken!
We gaan draven en de hindernissen worden opgebouwd. Paard vind dit errúg leuk en wordt sneller en sneller. Al vanaf het begin van de draf blijf ik een beetje achter en kan ik mijn paard eigenlijk niet bijhouden. Ik raak een beetje buiten adem en besluit maar even te gaan stappen. Paard is het hier niet mee eens, ook zij vindt het springen erg leuk en vind het niet eerlijk dat wij stappen en de rest over de hindernissen aan het springen is. Ik besluit het toch nog maar even te proberen, ga draven en neem zelfs een hindernisje. Maar meteen overvalt die vermoeidheid me weer, ik raak vrij snel buiten adem en krijg het benauwd. In mijn hoofd gaat er van alles om, frustratie, boosheid maar vooral die vermoeidheid.
En dan neem ik het besluit. Afstappen. Het gaat gewoon niet meer en het is niet eerlijk tegenover het paard dat het zo leuk vind, om constant te moeten stappen en niks te mogen. Met een brok in mijn keel zet ik mijn paard naast Natasja, de instructrice, stil en zeg ik dat ik afstap, dat het geen nut heeft zo.
Anne helpt me met het paard afzadelen, Jan komt natuurlijk meteen naar me toe en terwijl dat Anne het deken op doet sta ik een beetje uit te hijgen. Nadat we het tuig opgehangen hebben loop ik alleen naar de andere kant van de bak. Ik baal als een stekker en weet er voor de omstanders een glimlach uit te persen om te laten zien dat het wel gaat. Een momentje sta ik alleen naar de les te kijken en te bedenken wat er in me om gaat. Moeilijk te omschrijven. Om even mijn gedachten te verzetten ben ik maar samen met Jan naar de andere kant gelopen, waar een wedstrijd bezig was. Even later kwam Suus al naar ons toe, de les was afgelopen en we moesten snel naar huis want Suus moest weg. In de bar, waar de rest van de les zit, weet ik me goed groot te houden en sta ik nog even met de rest te kletsen.
Al met al heb ik me op de manege goed groot kunnen houden. Het moment dat we bij Suus aankomen en die de auto uitstapt gaat de knop om. Langzaam rijd ik naar huis waar het lekker leeg en stil is. Wat een klote zooi. Ik voelde me boos, machteloos, verdrietig en gefrustreerd. Om de een of andere reden heb ik voor mezelf altijd een grens gehad, de paardrijles. Als ik die niet meer vol kan houden dan zou het echt verrot zijn. En nu is het dus zo dat ik het niet vol kunnen houden. En nu? Is er opeens een hoop veranderd? Nee, eigenlijk niet. Maar toch heb ik die grens bereikt. En dat is gewoon kut. Misschien is het een moment opname, misschien niet.
Je conditie duurt gewoon vreselijk lang met opbouwen, dat weet ik. Maar toch is het vreselijk frustrerend om te moeten toegeven dat het gewoon niet ging. Altijd heb ik geweten dat er een moment komt dat ik me aan mijn lijf moet aanpassen, in plaats van andersom. Natuurlijk heb ik dit moment zo lang mogelijk uitgesteld, ik heb er zelfs zo lang mogelijk niet over na gedacht. Maar nu begint het langzaam zover te komen, en ik heb het niet eens zo gemerkt.
Ik vraag me eigenlijk nog steeds af waarom ik dit op mijn blog zet. Waarom ik dit met heel de wereld deel terwijl k het amper met de mensen om mijn heen bespreek. Ik ben geen prater, maar dat betekent niet dat ik de dingen niet voel of dat het niet in mijn hoofd om gaat. Het is toch makkelijker om het op te schrijven. Soms lucht het zelfs een beetje op. Soms is het gewoon fijn om dingen te delen. Soms moet je gewoon dingen van je af schrijven en soms heb je zin om alleen maar onzin te lullen.
Hoewel het niet het iets voor mij lijkt te zijn om zulke dingen als hierboven te typen, en al helemaal niet om ze met anderen te delen doe ik het nu toch. Punt.
