College 6. Privacy en het gezonde verstand

Als ik nadenk over het begrip privacy komt de volgende herinnering in me op; samen met wat vrienden zit ik na een paardrijwedstrijd wat te eten in een friettent. Een van mijn vriendinnen vond een bepaalde jongen jongen leuk. Helaas liep dat allemaal niet zoals ze wilde en zit zij, die zondagmiddag in de friettent, ons uitgebreid te vertellen dat ze niet weet wat ze er mee aanmoet. Druk - en luidruchtig - met z'n vieren in gesprek hebben we niet door dat de friettent ondertussen aardig vol loopt. Als we na een tijdje wat om ons heen kijken zien we pas hoeveel mensen ons hele gesprek helemaal mee hebben staan luisteren. Wat lacherig staan ze ons aan te kijken. Tsja, wat wil je ook... een stel opgeschoten jongeren in paardrijkleren waarvan er één uitgebreid haar hopeloze liefdesverhaal zit te doen midden in een friettent. We moesten er zelf ook wel om lachen, het desbetreffende dorp was in ieder geval helemaal op de hoogte nu. Gelukkig wonen we zelf in de stad en de desbetreffende jongen een stuk verder weg.

Tegenwoordig kijken we wel even om ons heen voor we het over persoonlijke zaken gaan hebben. Ik kan me ook verbazen over hoeveel mensen in het openbaar de meest gevoelige onderwerpen bespreken. Twee weken geleden in de Sprinter naar Tilburg Universiteit zat er iemand achter mij met een belastingkantoor of iets dergelijks te bellen. Als ik een goed geheugen had zou ik nu kunnen publiceren wat hij - en zijn vriendin - verdiend hebben in het voorgaande jaar, wat zij betaald hebben en hoeveel ze nu eigenlijk terug moeten krijgen...

Bovenstaande voorbeelden zijn volgens mij geen uitzonderingen. Best gek dat menigeen valt over de nieuwe privacy policies die Google ingevoerd heeft - klik hier -, maar in het openbaar persoonlijke zaken uitgebreid besproken worden. Dat spreekt elkaar lekker tegen. Daarnaast vinden mensen het irritant dat er overal straat beveiligingscamera's hangen, maar zodra zij op straat overvallen zouden worden kunnen de daders wel via dezelfde camera's gepakt worden. Als je zelf niks fout doet, wat maakt het uit dat die dingen er hangen? Ik voel me veiliger wanneer ergens camera's hagen, dan wanneer er 10 politiemannen al klaar staan op de hoek van een straat. Die zorgen bij mij juist voor het gevoel van een dreigende sfeer.

Ik bedoel hiermee natuurlijk niet dat kranten en andere instanties zomaar alle gegevens van personen mogen verzamelen, bewaren en gebruiken zonder hiervoor toestemming te hebben. Gelukkig zijn er verschillende organisaties, zoals Bits of Freedom en Privacy Matters die in de gaten houden hoe het zit met onze rechten met betrekking tot privacy. Voel je je geroepen, kijk dan eens op hun websites. Bits of Freedom is ook nog een hartstikke 3.0, elke burger kan in principe helpen door ideeën te delen op hun website en mee te helpen met campagnes.

Noem het naïviteit, noem het Hollandse nuchterheid. Ik zit er niet zo mee in welk hokje je me plaatst. Waar het om gaat is dat ik mezelf er niet zo druk om kan maken. Misschien ben ik naïef als ik denk dat niemand geïnteresseerd is in mijn gegevens. Waarschijnlijk is het ook naïef om te denken dat de overheid er voor zorgt dat ik veilig op internet kan surfen. Maar ik ga er vanuit dat zo lang ik niks fout doe, niemand ook zal graven in mijn gegevens. Doen ze dat wel, dan hoop ik dat ze het Cystic Fibrosis gedeelte goed lezen en donor worden! Met een beetje gezond verstand kom je er wel. Zijn er persoonlijke gegevens die je niet aan elke voorbijganger in de stad wil vertellen? Zet deze gegevens dan ook niet op internet. Doe je dat wel; niet zeuren. Punt.